Đurađovo srpsko pravoslavno poreklo nije sporno. Engleski istoričar Edvard Gibon je u svom delu “History of the Decline and Fall of the Roman Empire” iz 1788. jasno napisao da Kastriotići vode poreklo od starog srpskog bratstva Branilovića iz Zete
SKENDERBEG: Albanski heroj, zaboravljeni srpski vitez
Srpski narod i istoričari olako se odriču srpskih vitezova i heroja. Od sopstvenog naroda zaboravljeni, od srpskih istoričara neistraženi, ovi junaci padaju u tamu zaborava, ili ih jednostavno drugi narodi prisvoje!
Ovakva sudbina zadesila je srpskog viteza i papskog generala Đurađa Branilovića Kastriotovića, kog su Albanci proglasili za svog nacionalnog heroja, a njegov porodični grb preuzeli za svoj nacionalni steg. Njegovo pravo ime danas je gotovo zaboravljeno, ali zahvaljujući albanskoj propagandi, ceo svet zna za njega. Ime mu je Skenderbeg.
Đurađovo srpsko pravoslavno poreklo nije sporno. Engleski istoričar Edvard Gibon je u svom delu “History of the Decline and Fall of the Roman Empire” iz 1788. jasno napisao da Kastriotići vode poreklo od starog srpskog bratstva Branilovića iz Zete.
Đurađov deda se doselio u Janjinu u Epir, kao srpski kefalija (u srpskoj srednjevekovnoj državi: poglavar, starešina grada). Otac Đurađev Jovan Kastriotić nazvao se princem Epira, koji je uključivao Mat, Kroju, Mirditu i Diber.
Njegova majka Vojislava bila je princeza srpskog porekla iz porodice Tribalda. Đurađov otac Jovan se među prvima suprostavio vojnim upadima Bajazita I, ali njegov otpor nije imao uspeha. Sultan ga je naterao da plaća danak, a kako bi osigurao vernost srpskih plemića na teritoriji današnje Albanije, odveo je Đurađa i njegovu braću na svoj dvor kao taoce.
Na turskom dvoru je Đurađ preveden u islam. Završio je prestižnu vojnu školu u Jedrenu, pa je kao komandant u turskoj vojsci odneo mnoge pobede. Zbog svojih vojničkih vrlina stekao je nadimak Iskander-beg, jer su Turci poredili ratnička umeća Đurđeva sa slavnim Aleksandrom Velikim.
Kad je drugi zaboravljeni Srbin Sibinjanin Janko (Janoš Hunjadi) porazio Turke kod Niša 1443, Đurađ je napustio tursku vojsku, vratio se u rodni kraj gde je ponovo prihvatio pravoslavlje, sakupio svoje saplemenike i poveo bespoštednu borbu protiv Osmanlijskog carstva. Ubrzo je preuzeo kontrolu nad Krojom, koja je postala njegov glavni grad i iz koje je vodio borbu protiv Turaka, ali i Mletačke republike i neprijatelja Napuljskog kralja u narednih 25 godina.
Pod pokroviteljstvom Venecije, Đurađ je marta meseca 1444. određen da komanduje vojnim savezom plemića iz današnje severne Albanije i Zete. Osmanlijsko carstvo je od 1443. do 1478. četiri puta bezuspešno pokušavalo da osvoji Kroju. Dva puta je sultan lično predvodio vojsku.
Papa Kaliktus III za zasluge u borbi protiv Osmanlija, iako je Đurađ Skenderbeg (Srbi su njegov nadimak pod kojim su ga Turci poznavali: Iskander-beg, skratili u Skenderbeg) bio Srbin pravoslavac, dodelio ovom srpskom plemiću titulu – glavni general Svete Stolice.
Tokom 15. veka Osmanlije su osvojile srpsku Bosnu, srpsku despotovinu i sam Carigrad od Istolnog rimskog carstva. Skenderbeg je u Kroji odolevao sve do 1468. Tog 17. januara 1468. u Lješu, umro je Đurađ Branilović Kastriotić - Skenderbeg, pošto se razboleo od malarije.
Posle Skenderbegove smrti Kroja podpada pod direktnu mletačku vlast, sve dok je nisu zauzeli Turci 1478. godine. Kroja i teritorija kojom je gospodario Đurađ ostala je u sastavu Otomanskog carstva sve do 1912. godine, kada ju je tokom I balkanskog rata nije zauzela vojska Kraljevine Srbije.
Skenderbegova slava vekovima je bila sačuvana u hrišćanskoj Evropi, dok je u pretežno islamizovanoj Albaniji bila izbledela, obzirom da je Đurađ kao veliki protivnik islama bio gurnut u zaborav.
U nedostatku svoje srednjovekovne države i nacionalnih heroja, arnauti (jer tada naziv Albanija nije postojao, a i on je srpski izraz, isto kao i Banija) su se dosetili Skenderbega. 1898. godine Naim Frašeri objavljuje knjigu “Istori’e Skenderbeut”, gde Skenderbega proglašava najvećim arnautskim junakom svih vremena, prenebregavajući činjenicu da je Đurađ gotovo čitavog svog veka ratovao upravo protiv samih islamiziranih arnauta.
Mit koji su stvorili arnautski nacionalisti od ukradenog srpskog plemića Đurađa Kastriotića traje i danas, a njegovi vojni uspesi, iako mit o arnautskom Skenderbegu ima malo dodira sa stvarnošću, duboko usađen u tzv. istoriju Albanije.
Skenderbeg nije jedini srpski vitez kojeg su se srpski istoričari olako odrekli, ali je najupečatljiviji. Na žalost, shvativši da svoju državnost ne mogu zasnivati na ukradenom junaku, arnautski istoričari, pod punom podrškom zapadnih istorijskih škola, sada pribegavaju još jednoj velikoj laži - tvrde da su potomci Ilira, a samim tim starosedeoci na Helmu (Balkanu).
Srpski narod i istoričari olako se odriču srpskih vitezova i heroja. Od sopstvenog naroda zaboravljeni, od srpskih istoričara neistraženi, ovi junaci padaju u tamu zaborava, ili ih jednostavno drugi narodi prisvoje!
Ovakva sudbina zadesila je srpskog viteza i papskog generala Đurađa Branilovića Kastriotovića, kog su Albanci proglasili za svog nacionalnog heroja, a njegov porodični grb preuzeli za svoj nacionalni steg. Njegovo pravo ime danas je gotovo zaboravljeno, ali zahvaljujući albanskoj propagandi, ceo svet zna za njega. Ime mu je Skenderbeg.
Đurađovo srpsko pravoslavno poreklo nije sporno. Engleski istoričar Edvard Gibon je u svom delu “History of the Decline and Fall of the Roman Empire” iz 1788. jasno napisao da Kastriotići vode poreklo od starog srpskog bratstva Branilovića iz Zete.
Njegova majka Vojislava bila je princeza srpskog porekla iz porodice Tribalda. Đurađov otac Jovan se među prvima suprostavio vojnim upadima Bajazita I, ali njegov otpor nije imao uspeha. Sultan ga je naterao da plaća danak, a kako bi osigurao vernost srpskih plemića na teritoriji današnje Albanije, odveo je Đurađa i njegovu braću na svoj dvor kao taoce.
Na turskom dvoru je Đurađ preveden u islam. Završio je prestižnu vojnu školu u Jedrenu, pa je kao komandant u turskoj vojsci odneo mnoge pobede. Zbog svojih vojničkih vrlina stekao je nadimak Iskander-beg, jer su Turci poredili ratnička umeća Đurđeva sa slavnim Aleksandrom Velikim.
Pod pokroviteljstvom Venecije, Đurađ je marta meseca 1444. određen da komanduje vojnim savezom plemića iz današnje severne Albanije i Zete. Osmanlijsko carstvo je od 1443. do 1478. četiri puta bezuspešno pokušavalo da osvoji Kroju. Dva puta je sultan lično predvodio vojsku.
Papa Kaliktus III za zasluge u borbi protiv Osmanlija, iako je Đurađ Skenderbeg (Srbi su njegov nadimak pod kojim su ga Turci poznavali: Iskander-beg, skratili u Skenderbeg) bio Srbin pravoslavac, dodelio ovom srpskom plemiću titulu – glavni general Svete Stolice.
Tokom 15. veka Osmanlije su osvojile srpsku Bosnu, srpsku despotovinu i sam Carigrad od Istolnog rimskog carstva. Skenderbeg je u Kroji odolevao sve do 1468. Tog 17. januara 1468. u Lješu, umro je Đurađ Branilović Kastriotić - Skenderbeg, pošto se razboleo od malarije.
Posle Skenderbegove smrti Kroja podpada pod direktnu mletačku vlast, sve dok je nisu zauzeli Turci 1478. godine. Kroja i teritorija kojom je gospodario Đurađ ostala je u sastavu Otomanskog carstva sve do 1912. godine, kada ju je tokom I balkanskog rata nije zauzela vojska Kraljevine Srbije.
Skenderbegova slava vekovima je bila sačuvana u hrišćanskoj Evropi, dok je u pretežno islamizovanoj Albaniji bila izbledela, obzirom da je Đurađ kao veliki protivnik islama bio gurnut u zaborav.
Mit koji su stvorili arnautski nacionalisti od ukradenog srpskog plemića Đurađa Kastriotića traje i danas, a njegovi vojni uspesi, iako mit o arnautskom Skenderbegu ima malo dodira sa stvarnošću, duboko usađen u tzv. istoriju Albanije.
Skenderbeg nije jedini srpski vitez kojeg su se srpski istoričari olako odrekli, ali je najupečatljiviji. Na žalost, shvativši da svoju državnost ne mogu zasnivati na ukradenom junaku, arnautski istoričari, pod punom podrškom zapadnih istorijskih škola, sada pribegavaju još jednoj velikoj laži - tvrde da su potomci Ilira, a samim tim starosedeoci na Helmu (Balkanu).
Нема коментара:
Постави коментар