Svojevremeno
sam pisao o skandaloznom udžbeniku za šesti razred osnovne škole, u kojem se
tvrdi da su Albanci, kao potomci Ilira, starosedeoci Balkana i da su Srbi
doseljavanjem na ove prostore zauzeli albanske teritorije. U tom udžbeniku se
između ostalog govori o makedonskom narodu, koji je postojao još u vreme
doseljavanja, srpskim pretenzijama na susedne zemlje i o tome da su većina
velikaša (Jugovići, Toplica, Kosančić) koje spominje narodno predanje
izmišljeni. Problem sa pomenutim udžbenikom je u tome da ga je finansirala
država kroz Zavod za udžbenike, da se samim tim koristi u obrazovanju dece i da
se tim neistorijskim činjenicama preoblikuje srpska svest i legitimišu
teritorijalne pretenzije Albanaca na srpske teritorije.
Međutim,
u udžbeniku za drugi razred gimnazije se otišlo još dalje, te se istovremeno i
navodi i ne navodi da su Albanci Iliri, ali se nedvosmisleno tvrdi da su
starosedeoci. Prvo se iznosi tvrdnja da su Albanci bili starosedeoci pod tim
imenom i da su ih Srbi zatekli pri dolasku na Balkan. Naime, u uvodu odeljka
Doseljavanje Slovena na Balkan kaže se da,„sklapajući različite plemenske saveze,
Južni Sloveni trajno su naselili Balkansko poluostrvo tokom 6. i 7. veka. Tu su
zatekli starosedelačko stanovništvo – Grke, Romane, Arbanase i Vlahe“.
Dakle, prema ovoj iznesenoj tvrdnji, ispada da su Albanci (Arbanasi) oduvek pod
narodnim imenom bili prisutni na Balkanu, a da su Srbi naselili njihove
teritorije, i tu se nikakvi Iliri ne pominju. Međutim, samo par stranica
kasnije, navodi se da „u planinskim predelima oko Drača i današnje Albanije
zadržali su se Arbanasi, potomci delimično romanizovanih Ilira. Oni su vodili
prevashodno stočarski način života. Etničku posebnost su održali i tako što su
zadržali svoj arhaičan jezik. Deo Slovena koji je došao u krajeve koje su
naseljivali Arbanasi primio je, usled jačeg uticaja njihov jezik, njihove običaje
i način života“.
Na
ovom mestu, tvrdi se da su Albanci zapravo poreklom Iliri, što korespondira sa
tvrdnjom iznetom u udžbeniku za 6. razred osnovne škole i čini se da je
prepisano iz jedne njegove ranije verzije. Stoga bi bilo dobro da se Šuica i
Majranović-Dušanić prvo dogovore pre pisanja udžbenika o istorijskim
činjenicama pre nego što ih stave na papir, a još je gore ukoliko se jedno od
njih nije dogovorilo samo sa sobom, pa je iznelo dve suprotne tvrdnje koje se
slažu samo u jednoj političkoj, a ne istorijskoj kvalifikaciji o Albancima kao
starosedeocima.
SLEPI ZA
ISTORIJSKE DOKAZE
Već
sam pisao o argumentima koji opovrgavaju tezu o starosedelačkom poreklu
Albanaca i ostaje nejasno zašto je albanska propaganda školsko štivo za
obrazovanje srpske dece. Međutim, nastavak ove tvrdnje iznete u udžbeniku je
frapantiji, i on govori o arhaičnom jeziku Albanaca i njihovom uticaju na
došljake – Slovene a zaboravlja se da Albanci do 1908. godine nisu imali ni
svoje pismo i da na Balkanu nema njihovih kulturnih spomenika, već srpskih,
koji se svakodnevno ruše i zatiru, što je često odlika kulture koja je na nižem
stepenu istorijskog razvojau kontekstu istorijskog trajanja.
Kao
što sam u kritici udžbenika za osnovnu školu napominjao, odavno je utvrđeno da
Albanci nemaju pomorsku i ribarsku terminologiju, čime nam je nemački lingvista
akademik prof. dr Gustav Vajgand (G. Weigand, 1860–1930) dokazao da Albanci
nisu Iliri. Ovo je jedan od njegovih dvanaest čuvenih argumenata koji su
prevedeni, objavljeni i prodiskutovani (pa i usvojeni) od svih svetskih
priznatih istraživača. Štaviše, i od samih albanskih trezvenih naučnika,
lingvista, istoričara i akademika, kao što su akademik prof. dr. Eqrem Çabej
(1908-1980), dr Ardian Klosi, Ardian Vehbiu,Fatos Ljubonja i puno drugih. Bez
obzira na to što je naučni svet prihvatio istinu o poreklu Albanaca, albanske
vlasti, podržane od kvazinaučnih teorija, nastavljaju da tvrde da su poreklom
Iliri. Time su preplavili svoju literaturu, počev od bukvara, koji stavljaju u
ruke svojoj deci od prvog dana škole, pa sve do “naučnih” studija i
disertacija.
Kada
se već deca uče ovakvim stvarima, valjalo bi im bar izneti suprotne teorije o
dolasku Albanaca na Balkan. Na primer, Đorđe Janković sa stručno- naučnog skupa
o poreklu Albanaca kaže da je „za sada skoro nemoguće proučavati prošlost
Albanaca arheološkim metodama, jer gotovo da nema takvih podataka o njima. To
nije neobično, zato što su današnji Albanci mešavina različitih etničkih
komponenti, odnosno različitih kultura. Oni koji su dali ime ovoj novoj naciji
zabeleženi su prvi put tek u 11. stoleću, pod etnonimima Albani i Arbani
(Ferjančić, 1988). Oni su bili doseljeni stočari i zato su arheološki teško
prepoznatljivi – nisu poznati po trajnim naseljima ni zanatskoj proizvodnji;
trebalo bi tražiti njihova groblja u planinskim predelima. Stočari ranijih
epoha, kao Hunobugari ili ugarsko pleme, nisu zabeleženi po sopstvenoj
grnčarskoj proizvodnji, koja je najčešći arheološki nalaz u naseljima, već po
grobljima i grobnom inventaru, kojima se mogu pratiti njihove seobe izvan
matičnog prostora. Pisani izvori i jezik ukazuju na raznorodno poreklo albanskih
plemena, među kojima ishodište najznačajnijih Arbana (Šiptara) i Mirdita –
Mardaita treba tražiti u prednjoj Aziji, od Kavkaza do Sirije. Za sada postoji
samo jedan arheološki nalaz na području Albanije, koji odudara od opštih
slovenskih osobina jugoistočne Evrope i upućuje na azijsko poreklo... Od 1945.
počinje propaganda da su i Metohija i Kosovo bile ilirske oblasti, prema tome i
albanske, jer je pod okriljem fašističkih sila, Italije i Nemačke, prvi put
oblikovana Velika Albanija. Tada je već propagandno bio utvrđen stav da su
Albanci potomci Ilira. Zato je jezgro Ilira traženo samo u severnoj Albaniji i
Crnoj Gori, uprkos tome što je arheološka nauka i tog doba i naših dana
raspolagala dokazima da se matično ilirsko područje nalazi na dinarskom
prostoru. Usledile su rasprave o Dardaniji, koja se u rimsko doba prostirala u
današnjoj južnoj Srbiji i severnom delu Republike Makedonije; da bi se dobio
prostor za današnje Kosovare, u Dardaniju je uključena i Metohija, a Dardanci
su proglašeni za Ilire. Staro Hvosno, današnja Metohija, od Albanaca prozvana
Dukađin, geografski je povezana sa zapadom, sa jadranskim slivom, a ne sa
crnomorskim slivom, kao Kosovo. Geografski i arheološki apsurdno, iz
propagandno političkih razloga, dve različite stare kulturno istorijske oblasti
su povezane u jednu. Deo Dalmacije je pripojen Dardaniji, koja je nekada bila u
sastavu rimske Gornje Mezije (a ona je obuhvatala ceo sliv Morave), ne bi li se
Kosovari, kao navodni potomci Ilira, istorijski utemeljili na tuđoj zemlji.
Proglašavanje novonastalih Kosovara od Albanaca naseljenih na Kosovo u
dvadesetom stoleću, za potomke Dardanaca, ima dugoročan cilj“.
ALBANCI
VRAĆAJU
SVOJE
Bilo
kako bilo, valja se setiti da obrazovanje dece i ove udžbenike mi, kao građani
ove zemlje, finansiramo. Dakle, mi plaćamo stranu propagandu koja našoj deci
kvaziistorijski i kvazinaučno objašnjava kako su potomci došljaka koji su
uzurpirali starosedelačke zemlje. I onda se, razume se, sam nameće zaključak da
staroseoci Albanci ne otimaju srpske zemlje, već vraćaju svoje nazad. Verujem
da će nas ova fenomenalna politika obrazovanja daleko odvesti. Ovaj udžbenik
boluje od još nekoliko nesrećnih tvrdnji koje se izdaju za istorijske
činjenice, te se tako kaže da „kao posledica različitih istorijskih procesa i
novonastalih etno-političkih okolnosti na Balkanu, tokom 20. veka definisan
status nacije stekli su i Makedonci, Crnogorci, Muslimani i Bošnjaci“.
Prvo,
ne ulazeći u pitanje započinjanja procesa konstruisanja novih nacija iz srpske
nacije nakon 1945. godine, treba reći da su u pitanju bili politički procesi,
a, drugo, teško da su tada stekli definisan status nacije. Treće, molio bih
pisce udžbenika da mi objasne koja je to muslimanska, a koja bošnjačka nacija,
i gde žive pripadnici ove dve nacije? Kad smo već kod toga, mogli bi da pojasne
po čemu se razlikuju? Konotacija ovakvih „činjenica“ u udžbeniku je uvek
dnevnopolitička, te se tako navodi da se „za vreme dukljanskog kralja Bodina
Bosna nalazila u sastavu njegove države. Već početkom 12. veka ona se
osamostaljuje i njena istočna granica se uspostavlja na srednjem toku reke
Drine. Na čelu Bosne nalazio se ban... Posle njegove smrti 1180. godine,
bosanski ban Kulin priznaje Ugarsku kao svog sizerena, ali veštom politikom
završava društvene i verske osobenosti koje su u Bosni postojale“.
To
potenciranje na istorijskom kontinuitetu Bosne kao države koja neguje društvene
i verske osobenosti je toliko dnevnopolitička da o njoj zaista ne vredi trošiti
reči. U svakom slučaju, siguran sam da ćemo ovim tempom usvojiti i crnogorske
teorije o postanku nacije, te će naši unuci vremenom učiti da su crnogorci
potomci staroseoca Balkana. Sa tom propagandom se odavno počelo, a ako ne
verujete, obratite pažnju na sledeće navode: „Istoričari su utvrdili da preci
današnjih Crnogoraca nijesu Srbi, već stari dukljanski Sloveni etnički
pomiješani sa balkanskim starośediocima. Stvaranje srpske nacije u Crnoj Gori
počelo je tek u 19. vijeku, kao posljedica djelovanja Sima Milutinovića
Sarajlije, kao i propagandno-špijunske djelatnosti predviđene Načertanijem,
tajnim programom ‘spoljne i nacionalne politike Srbije na koncu 1844. godine’.
Do 19. stoljeća pojam ‘Srbin’ je za stare Crnogorce označavao isključivo
pravoslavca i nije se odnosio na etničku pripadnost, kao ni nazivi ‘Latinin’ i
‘Turčin’ za katolike i muslimane (viđeti odgovor na pitanje br. 4). Naziv
‘Srbin’ je tek s Petrom II Petrovićem Njegošem u Crnoj Gori počeo dobijati
nacionalno značenje. Njegošev učitelj u ranoj mladosti bio je pjesnik Sima Milutinović
Sarajlija, velikosrpski nacionalista i špijun, pod čijim je snažnim uticajem
Njegošu nametnuto uvjerenje da su Crnogorci dio srpskoga naroda. Ova zabluda je
masovno prenijeta Crnogorcima preko Gorskoga vijenca i u njemu stvorene
ideologije kosovskoga mita“.
Da.
Pretpostavljam da su i tada starosedeoci crnogorci pisali i govorili (ś). Ove
idiotarije i šovinističke propagandne delatnosti u vidu pamfleta nisu problem
sve dok ostaju na nivou pamfleta. Problem je kada postanu zvanična naučna istina
koja onda, na nekakav volšeban način, nađe put upravo do srpskih škola. Prava
tragedija u svemu ovome je što mi finansiramo ovo propagandno trovanje naše
dece, ovu ideološko-dnevnopolitičku zloupotrebu koja se ponavlja i u osnovnoj i
u srednjoj školi. Nemojte samo da se čudite stavovima ovako obrazovane dece
kada jednom porastu. Uostalom, kad već govorimo o poreklu, što ne objasniše
deci etničko poreklo albanskog heroja Skenderbega?
Нема коментара:
Постави коментар